Ik heb gestemd, gestudeerd, mijn rijbewijs gehaald, mocht zelf mijn partner kiezen (nadat ik er eerst een aantal had uitgeprobeerd), had seks voor het huwelijk, heb carrière gemaakt, heb een goeie baan en deel huishoudelijke taken 50/50 met Daan (of eigenlijk doet hij meer…). Kortom: ik voel mij geheel gelijkwaardig aan het andere geslacht.
Hondsdolle kat uit balans
Totdat ik zwanger werd. Terwijl Daan gewoon bleef blies ik op tot maatje aangespoelde potvis, kreeg ik een alpenlandschap aan acne op mijn gezicht en maakten de hormonen van mij – de ooit zo evenwichtige vrouw die ik dacht te zijn – een hondsdolle kat. Maar wat nog het ergste was: ik werd (voor mijn gevoel?) teruggeworpen op de traditionele man/vrouw verhouding die tot dan toe juist ver van mijn kraambed stond. Tot dan toe dus.
Ineens zat ik doelloos thuis met een dikke buik te wachten tot manlief uit zijn werk kwam, om hem vervolgens de warme kost voor te schotelen en vol interesse te luisteren terwijl hij zijn o zo nuttige werkdag uiteenzette. Stik jaloers was ik op zijn maatschappelijk nut. Natuurlijk, ik was ook nuttig bezig, en ik genoot zeker ook van de vrije tijd en het kindje in wording in mijn buik. Maar die nieuwe verhouding tussen de vrouw die thuis de kleren wast en kostwinnende man die s’ avonds om zes uur aanschuift was zo onwennig. Terwijl ik ook geld verdiende want ik werd netjes doorbetaald door mijn werkgever. (Mijn zusje moest als zzp’er zelf haar verlof bekostigen, what the fuck?! Niet alleen een gat in haar CV, maar ook in haar inkomen.) Ik ging een nestje bouwen, want dat werd toch van mij verwacht. Kleertjes wassen en strijken terwijl ik in mijn leven oprecht nog nooit een strijkijzer heb aangeraakt. Ook bij gebrek aan beter.
Pufcursus
Maar ik ging in mijn eentje 10 keer naar een zwangerschapscursus. Daan mocht één keer mee. Één keer! Om ons samen voor te bereiden op een proces wat ik – als ik films en andere media moet geloven – schreeuwend en kermend zou gaan doorbrengen. Het werd voor de aanwezige mannen vooral een avond van lachen om alle fysieke ongemakken die wij vrouwen zouden gaan ondervinden.
Waarom maar één keer mee om je partner een clichébeeld voor te schotelen? We weten inmiddels toch dat wanneer partners hun vrouw continu ondersteunen dat grote invloed heeft op het beloop van en de tevredenheid over de bevalling?! Waarom laten mannen zich dan vaak nog met een sigaar op de gang zetten, of als een sulletje in de hoek? Terwijl de bevalling echt een proces van partners SAMEN kan zijn.
Dat weet ik inmiddels, want dat heb ik drie keer in zijn volle glorie mogen ervaren. Mijn Daan, die enthousiaste supporter, in-control coach en liefdevolle verzorger ineen die continu opkwam voor mijn belangen en de belangen van ons kindje. Mocht ik ooit nog eens besluiten een cursus te willen volgen dan zoek ik er eentje uit die Daan als volwaardig onderdeel van de bevalling benadert.
Of wacht eens even…. Die cursus kan ik ook ZELF ontwikkelen!!
