Waar blijft het partnerverlof?

Ik las zojuist mijn gedachten terug die ik een tijdje na de bevalling had neergepend toen ik heel heel even de tijd daarvoor had. Want kindje sliep, borstontsteking werd gekoeld met bladeren spitskool die uit mijn bh puilden en ik zat met mijn gehavende vagina comfortabel op een ingevroren plastic zakje vol stroop.

Stroop? Ja stroop.
De vorige keer schreef ik al over de scheve verhouding tussen mij en mijn partner die mijn zwangerschap met zich meebracht. De bevalling was er een die we als team zijn aangegaan, prachtige ervaring, weergaloos, echt. Gewoon omdat ik de liefste en meest betrokken partner heb, ever.

acute kaalheid
Maar toen. Hormonaal en fysiek gemangeld, met knetterende melktieten starend naar een hulpeloos wezentje dat ik met mijn voeding in leven ging houden. Mijn lijf van onder gehavend, mijn buik een blubber, in poephouding met een soort luier om door het huis schuifelend voelde ik mij allerminst de carrierevrouw die ik mij ooit waande. Terwijl Daan na twee dagen verliefd naar ons kindje starend zijn normale leven weer oppakte en naar zijn werk toog. Ik wenste hem acute chronische kaalheid toe, dan pas zou hij zich voelen hoe ik mij voelde, vond ik.

niet zeiken vrouw
Ok, niet zeiken vrouw, ik had de kans gekregen een kind te baren, en het was een machtige ervaring die ik niet aan een ander had willen overlaten. Maar om vervolgens 10 jaar ouder, een tikje incontinent (goodbye trampoline springen), met een gapende wond aan mijn vagina mijn man uit te zwaaien om de volgende drie maanden niet meer mee te doen aan de maatschappij zoals ik hem kende was best een beetje heftig.

En als hij dan thuis kwam (Eindelijk! Aanspraak! Volwassen gesprek!) knuffelde hij lekker even met zijn zoontje om hem zodra hij begon te huilen standaard aan mij te overhandigen met de woorden ‘hij heeft honger’. Dus.

Dat mijn tepels nog bloedde van de voeding van een kwartier geleden wist hij niet. En als hij net als ik de hele dag naar zijn zoon had zitten kijken, ieder grimasje had leren kennen, elk huiltje kon vertalen en een idee had van zijn voedingsritme dan wist hij dat hij NU huilde omdat het gewoon zijn huiluurtje was (die zo drie uur kon duren overigens).

Nu moet ik lachen om dit relaas, maar toen was ik na een paar weken een mentale breakdown nabij en heeft Daan 4 weken vrij genomen. Zaten we samen de huiltjes te analyseren, te huilen bij zijn eerste lachje, in de nacht het flesje klaar te maken en de luier te verschonen en kreeg hij de intense band die ik in de weken daarvoor al had opgebouwd maar dreigde te verliezen doordat ik het leven haast niet meer aankon. In die tijd zag ik de band tussen Daan en onze zoon groeien en ook het zelfvertrouwen van Daan. Want mijn totaal geëmancipeerde man bleek natuurlijk heel graag een gelijkwaardig aandeel in dit avontuur te hebben maar had eerder niet zo beseft hoe fantastisch het is als je kind zich op deze manier aan jouw hecht en dat het niet pas leuk wordt ‘als hij een bal terug kan schoppen’. Maar daar moet je wel even de tijd voor krijgen!! Dus ik zeg HOERA voor het partnerverlof!!!!

ei gelegd
In deze tijd waarin gelijkwaardigheid tussen man en vrouw gelukkig steeds meer common sense wordt zijn we rondom zwangerschap, bevalling en vers ouderschap echt een beetje in de ouwe oertijd blijven hangen als je het mij vraagt. We ontwikkelen ons als gelijke, krijgen steeds meer dezelfde kansen, hetzelfde aanzien, hetzelfde salaris maar we worden zodra we het zaad bij het ei hebben gevoegd teruggeworpen op oude rolpatronen. En die worden door de maatschappij in stand gehouden als we mannen geen rol geven tijdens de bevalling (wat wetenschappelijk bewezen effectief is!!) en hen als gelijke beschouwen als ouder.

Dus ik juich de ontwikkeling van het uitbreiden van vaderschapsverlof heel erg toe, maar met 5 dagen zijn we er ECHT nog niet. Ik wacht met smart op de zomer van 2020. Jammer dat ik mijn ei dan al heb gelegd…

Deel dit bericht

Facebook
WhatsApp
Twitter
Email