Elke ochtend word ik weer teleurgesteld wakker, weer niet begonnen. Ik ben zwanger van de derde en bij de eerste twee begonnen de weeën altijd in de ochtend. Ik weet dat dat niks over deze keer zegt, maar toch. De dagen gaan voorbij en elke keer verzin ik wel wat moois bij de datum van morgen. Omdat ik dagelijks chagrijnig ben contact ik Drs Mama, en vraag of ze me een lesje wijzer in verwachting willen geven. Het antwoord: ‘vet balen, maar probeer maar even zweverig te zijn. Deze baby weet precies wanneer het tijd is voor hem om geboren te worden. Laat het los.’ Het is een simpel, maar erg effectief lesje. De komende ochtenden ben ik in elk geval niet meer chagrijnig.
Midden in de nacht, terwijl ik al de hele tijd de slaap niet kan vatten en de twee andere kinderen aan het spoken zijn, ga ik net weer lekker liggen in de hoop me over te geven aan mijn slaap die ik nu wel voel komen. Oeh buikpijn, maar het zakt weer weg. Oeh, nog een keer, raar, het doet me niet aan weeën denken, gek genoeg moet ik denken aan een soort driehoekig gebied wat pijn doet. Een derde volgt, ik draai me om en voel water lopen langs mijn been.
Licht aan. Dit is het. Ik loop naar de badkamer en zeg tegen Kasper die bij de oudste was gaan liggen: het is begonnen.
Het badkamerlicht is schel en fel, maar het voelt alsof het kaarslicht is. Er hangt een feeststemming in de lucht, ja, het is zo ver. Ik ga naar de wc, daar vang ik altijd de eerste weeën op, er valt een plasje water op de grond, de vliezen zijn dus gebroken. Oh en waarschijnlijk zijn beide kinderen wakker. Nou ja, we zien wel.
Eerst mijn moeder maar bellen, dan kan die de kinderen opvangen als ze wakker zijn of als we weg moeten.
We hebben ook afgesproken de verloskundige te bellen zo gauw als de weeën starten, de verwachting is dat het snel gaat. Maar het voelt nog zo vroeg, het is nog zo mild.
Na een paar weeën geef ik aan dat we ons toch maar aan de afspraak moeten houden, zodat ze straks niet hoeven haasten. Kasper belt de verloskundige.
Terwijl ik naar de slaapkamer loop, vraagt mijn oudste dochter of ze bij me mag komen. Prima denk ik, eigenlijk precies wat ik misschien wel gehoopt had. Ze gaat op het bed zitten en is heel ontspannen. Ik zit op mijn bevalbal en leg rustig uit dat ze niet tegen me mag praten als mijn hoofd naar beneden is. Kasper komt de kamer binnen en begint meteen uit te leggen dat ze niet mag praten als… ja pap, hoor ik haar zeggen.
Het is oprecht een feestje, mijn dochter legt me uit dat ik door sa-ta-ma-ma te zeggen kan ontspannen, vervolgens wrijft ze over mijn rug en helpt me met mijn sokken aan te trekken. Ik heb het koud.
Mijn doel was: niet snauwen tijdens de bevalling, het is de derde en de laatste en ik wil het echt samen beleven dit keer. Daarnaast heb ik bedacht niet te veel erin te duiken of te gaan loeien, gewoon rustig en kalm blijven ademen, in de hoop dat het niet zo ontzettend snel gaat.
Het is trouwens wel heel mild, ik ben nog vrij helder, dus ik vraag de telefoon en bel de verloskundige. Ik zeg: ja, weet je, het valt echt nog wel mee. De verloskundige zegt: euh ja, maar ik ben nu wel al uit bed. Oh ja, dat is ook zo, nee, prima kom maar, alleen weet vast dat het misschien wat langer duurt dan we eerder dachten. Ze vraagt of ze de verloskundige in opleiding nog kan ophalen, kwa tijdsplanning. Prima zeg ik. Ik kan nog praten tijdens de weeën.
Mijn moeder komt binnen, ik lach wat tegen haar, geef aan dat het prima gaat, maar concentreer me vooral op mezelf. Als de verloskundige arriveert vertrekt mijn moeder met mijn oudste naar een andere slaapkamer.
De verloskundige is dezelfde als bij de tweede, ze kijkt naar me en is blij dat ze deze keer niet met super spoed alle spullen klaar hoeft te leggen. Met de leerling legt ze alles klaar, ze is een beetje aan het keuvelen.
Ik zit op mijn bal, vang wee na wee op en hang tussendoor een beetje glimlachend tegen de kast aan om uit te rusten. Toch grappig, is het de derde en dan is het toch anders: voor het eerst is de verloskundige binnen voordat de persweeën er zijn.
De verloskundige is er klaar voor, toucheren, kijken hoe ver we zijn. Ik denk zo’n 5 cm en neem me voor om hierna toch maar eens fors te gaan loeien en erin te duiken. (de verloskundige denkt 3-5 cm vooraf)
Op het bed, op mijn rug, ze voelt. Als ze klaar is zegt ze nog niet hoe het staat, maar vraagt of de leerling mag beoordelen, het is een interessant toucher. Prima, echter er komt eerst toch een loeier van een wee. Ik draai op mijn linkerzij en moet deze echt opvangen. Wow wat een heftige. Ik draai weer terug, de leerling staat klaar en baf daar is er weer een. Een immens heftige perswee die als een lawine over mijn lijf stort. De perswee brengt een uitpuilende vruchtzak met zich mee naar buiten. De vliezen stonden dus toch nog. Aan het eind van de wee breekt ie open. De verloskundige vraagt of ik op het bed wil blijven of zoals ik had aangegeven op de baarkruk wil. De baarkruk, ik wil dit keer verticaal, en dus maak ik de overstap. Kasper zit achter me op de bevalbal. Jezus wat is die rand van dat ding hard, maar geen tijd om bij stil te staan. De volgende wee dendert naar beneden. Hoe kan ik dat nou de eerste keer niet als pijnlijk hebben ervaren. Het geeft direct zo’n druk en daarmee pijn op mijn bekkenbodem, vagina, geen idee meer van anatomie.
De wee zakt weg, en bij de volgende wee is het weer zo heftig en er is zoveel druk, ik hoef zelf bijna niks te doen, alleen maar mijn lijf te volgen en… daar is het hoofd. Ik kom op adem, ik probeer te ontspannen. Ik ben er bijna bij gaan staan, handen openen, voeten weer op de grond. De verloskundige zegt: voel maar even, aai zijn haartjes maar. En daar, op dat moment besef ik me dat het mijn baby is. Dat hij dus donkere haartjes heeft. Daar op dat moment maak ik de transitie door van een bevallende vrouw naar een aanstaande moeder. Any moment is het nu zo ver. Kasper zit achter me, ik voel me gesteund, hij zegt dat ik het goed doe, ik ben op dit moment zo ontzettend helder, zo klaar wat er komen gaat. En ja daar komt ie, de volgende wee, en daar wordt zo het lijfje geboren, de leerling vangt hem op en met een eerste blik op zijn gezichtje verankerd hij zich in mijn hart. Wat een wonder, wat een rijkdom, onbeschrijfelijk.
