Mini Mini Masterclass | Walking Epidural

Eigenlijk wilden we de mini mini master wijden aan de weeënstorm! But guess what, daar is dus bijna niets over te vinden, zogenaamd een zeldzaam fenomeen kennelijk en volgens de literatuur alleen bekend als hyperstimulatie syndroom bij synthetische oxytocine. Klein staaltje gaslighting van de literatuur als je het ons vraagt.

En waar gaslighting niet het onderwerp van deze mini-masterclass wordt, speelt het toch als een rode draad door deze mini-masterclass. We gaan het hebben over  The Walking Epidural ofwel de ruggenprik light. 

Niks nieuws onder de zon

Iets nieuws onder de zon? Nee, zeker niet. Sinds de eerste wetenschappelijke publicaties in 1956 (goh, hetzelfde jaar dat de wet handelingsonbekwaamheid werd afgeschaft) over de ruggenprik tijdens de bevalling is er continu gekeken naar verbeteringen. Welke medicatie in welke verhoudingen geeft goede pijnbestrijding, hoe kunnen we motorische uitval van het onderlijf tegengaan, kunnen we voorkomen dat er minder kunstverlossingen optreden en wat gebeurt er als we zwangeren zelf de medicatie laten toedienen? De wetenschap zit niet stil.

De ruggenprik light staat in de medische literatuur bekend als de ‘walking epidural’. Deze term is geïntroduceerd toen de concentratie van de medicatie aangepast werd van een hoge naar een middelhoge dosering. Inmiddels gebruiken we in Nederland een nog lagere dosering voor de ruggenprik, al sinds 2008.

Praktisch gezien geven de meeste anesthesiologen dus een walking epidural als je naar de aanbevolen concentraties van middelen kijkt. Toch liggen de meeste zwangeren na het krijgen van de epiduraal op de rug, en met een beetje geluk heb je een peanutball tussen je benen, ter ondersteuning gekregen.

Voordelen van de lage concentratie middelen is dat je kan rondlopen (voor de veiligheid is ondersteuning vaak wel vereist), je kan zelf gaan plassen, je kan van houding veranderen en voelt de persweeën beter en ook de motoriek tijdens het persen is meer onder controle. Een ander voordeel is dat een lage concentratie de kans op bijwerkingen zoals niet vorderende uitdrijving, of een vacuümverlossing tot een minimum beperkt wordt.

Gij zult liggen.

Hoe kan het dat zwangeren dan toch vooral in bed dienen te blijven?

In de meeste ziekenhuizen is het feit dat je bij deze lage concentratie, indien gewenst, mobiel kan zijn niet algemeen bekend. Om tijdens je bevalling hierover in gesprek te gaan is waarschijnlijk ook niet het meest ideale moment. Maar zou dit niet als vanzelfsprekend besproken moeten worden door de hulpverlening als optie? Een rondje bellen langs een aantal grote Amsterdamse ziekenhuizen leverde alleen maar verwarring op. Nee, je kan niet uit je bed bij een ruggenprik, je bent volledig verlamd, Huh maar ik had begrepen dat er in Nederland standaard een lage dosering wordt gegeven? Nee, wij geven een hogere dosering dan bij de walking epidural, want anders wordt de pijn onvoldoende bestreden. Dat is gewoon protocol. Even bellen met de anesthesist leert dat er altijd een dosering wordt gegeven zoals bij de walking epidural en dat in principe iedere barende hiermee uit bed moet kunnen. Terug naar de verloskamers: wat raar, nee wij zien toch echt dat veel vrouwen hun benen niet meer kunnen bewegen. En daarbij, meestal willen ze niet uit bed, de meeste vrouwen willen lekker even blijven liggen om uit te rusten. AHa ok, maar als ik dat niet wil? Ja, dan moet je dat dan bespreken met de verpleegkundige die aan jou is toebedeeld.  

Evidence in de praktijk

Als gezondheidszorg gaan we prat op Evidence based Medicine. Alleen valt de uitvoering in de praktijk nog tegen.

Want waar het wetenschappelijk bewezen is dat een bevalling vlotter verloopt wanneer zwangeren een verticale positie innemen tijdens de ontsluiting en het persen, er daardoor minder vraag is om pijnbestrijding en een groter gevoel van autonomie, er minder dips in de hartslag zijn bij de baby en er minder kunstverlossingen voorkomen, is dit blijkbaar onvoldoende grond om dit ook eens kritisch te bekijken bij de epiduraal. de onderzoeken die er zijn zijn spaarzaam, matig uitgevoerd en niet eensgezind. 

Dit verdient meer aandacht zou je zeggen. En tot die tijd zou het mooi zijn als vrouwen de keuze kregen om de mogelijke voordelen van de walking epidural echt te kunnen ervaren zonder dit te hoeven bevechten terwijl ze aan het bevallen zijn.

Tevredenheid van zwangeren blijft ondergeschikt

En waar de wetenschap meestal kijkt naar zogenaamde harde feiten, zoals kunstverlossingen, scheuren, apgar scores, wordt de tevredenheid en de beleving van zwangeren bijna nooit als uitkomstmaat genomen. En dus geven we zwangeren op dit moment massaal überhaupt geen keuze of zelfbeschikking bij een ruggenprik. Terwijl we toch al sinds de eerste wetenschappelijke publicatie over de epiduraal wilsbekwaam zijn bevonden.