Wijzer in Verwachting | The Ring of Fire

Wijzer in Verwachting | The Ring of Fire

In deze aflevering praat ik met Onno & Mirte over de geboorte van hun zoon Hidde.

Luister hoe Onno een black out krijgt bij de eerste wee, Mirte on top of her game blijkt, Onno de sfeer erin probeert te houden met klassieke muziek, Mirte op haar slippers al puffend door de sneeuw ploegt, Onno als superman himself een rolstoel regelt en iedereen uit de lift blaft, dokter Mirte ook nog even bij de bevalling komt kijken en Onno met klamme zweethandjes probeert koude washandjes niet te laten opwarmen.

Hierna duiken ik met de ouders het verhaal dieper in en reflecteren we op het belang van een volwaardige voorbereiding ook voor de partner, hoe je beeld je verwachtingen kleurt, de verantwoordelijkheid die vrouwen kunnen voelen over het beloop, en het voortschrijdende inzicht dat komt met de jaren én met de wijze lessen van Drs Mama.

Mini Mini Masterclass | The ring of fire

De persfase wordt ook wel de uitdrijvingsfase genoemd. En ondanks dat de baby maar een kleine afstand hoeft af te leggen, kan de weg door het baringskanaal best lang duren. Afhankelijk van hoe de baby ervoor ligt en hoe ver de baby al ingedaald is in het bekken heb je eerst een persfase waarin je weinig feedback krijgt van je lijf. De baby bevindt zich op dat moment nog in het benige gedeelte van het bekken en dat voel je nauwelijks. Vergelijk het maar met dat je de baby niet aan de achterkant van je buik voelt trappen, maar alleen aan de voorkant.

Wanneer je duidelijk feedback begint te voelen van je lijf is, als de baby is aangekomen bij de bekkenbodem. En dat is echt het laatste stukje.

Elastiekje
Beeldvorming technisch worden er wat visuele termen gebruikt, zoals: het hoofdje snijdt in. Dit is de fase dat de baby de bekkenbodem oprekt. Dit gaat vaak stapje voor stapje. En dat is gunstig. Elke keer dat je perst vergroot je de druk op de bekkenbodem en zal de baby met z’n hoofdje 3 ministapjes vooruit doen. Is de perswee weg, dan voel je soms ook echt de baby weer 2 stapjes terugglijden. Dit is echt millimeter werk. Doordat dit stapje voor stapje gaat, krijgt het perineum, het weefsel tussen vagina en anus, de tijd om langzaam op te rekken. Vergelijk het maar met een verweerd elastiekje. Als je daar langzaam en goed verdeelde kracht op zet dan kan je dat nog behoorlijk uitrekken. Maar zou je 1 grote ruk geven, dan knapt het elastiek.

Zo slim is ook het lichaam in deze fase. Een tweede voordeel is, dat omdat deze fase langzaam de druk opbouwt, maar ook een continue druk ervaart, raken de zenuwuiteinden iets wat overprikkelt, waardoor je een mate van uitdoving krijgt. Denk niet dat je niks meer voelt, want dan kom je van een koude kermis thuis. De druk, of branderig gevoel zijn vaak heel duidelijk aanwezig, maar die mate van overprikkeling zorgt ervoor dat je het eventuele moment van inscheuren niet voelt.

Zuchten…
En dan komt het moment, vaak aan het eind van een perswee of als de top net geweest is, dat het hoofdje van de baby met zijn grootste diameter in de vagina opening staat en dat ie niet meer terugzakt. dit is het moment dat de verloskundige meestal actief zal coachen om even te wachten met persen. Ze vragen je om te zuchten, om maar niet te persen en vervolgens voel je de perswee wegzakken. Tijdens de pauze tussen de weeën staat dus het hoofdje van je baby in je vagina en dat wordt ook wel de ring of fire genoemd. En ja dat is pittig. Maar te weten dat het het laatste moment is, dat je dit aankan, dat je zelfs heel bewust dit moment kan meemaken door bijvoorbeeld het hoofdje van je baby aan te raken, maakt dat je je hier niet van in paniek hoeft te raken.

Open je ogen, zeg het tegen elkaar, dat dit het laatste moment is en maak je klaar om jullie baby nu echt te gaan ontmoeten.

Dan voel je uit de diepte de wee opkomen, je perst rustig mee, het hoofd wordt geboren, het hoofd maakt een uitwendige draai, de schouders volgen en daar is jullie kindje!